18/1/2012 ความสับสนของห่าน

ประชากรกว่าหลายล้านคนวิ่งวุ่นอยู่ในแหล่งธุรกิจ
ที่ทำงาน ห้างสรรพสินค้า
แต่กยังมีประชากรส่วนน้อยๆ
ที่ยังนอนจ่อมอยู่กับบ้าน
อาจด้วยหลายสาเหตุ
แต่หนง่ในนั้น
...ป่วย

ผมป่วยมาร่วมอาทิตย์แล้ว
ลางานมาวันนี้เป็นวันที่ 3
แต่ดูท่าว่าจะยังไม่ดีขึ้น
ผมรู้สึกดีตอนที่ได้อยู่บ้าน
รู้สึกว่า
ถึงป่วย...แต่ผมก็ยังพอทำอะไรได้
แต่พอกลับมาถึงหอพัก
ผมก็พบว่าตัวเองไม่มีแรงแม้จะออกไปกินข้าว
ทั้งที่ร้านอาหารก็อยู่ใกล้กว่าตอนอยู่ที่บ้านด้วยซ้ำ

ผมว่าอาการป่วยคงไม่ได้มาจากร่างกาย
"...แต่เป็นใจผมเองมากกว่า?"

ผมเป็นคนที่ชอบหาคำตอบ
แต่เรื่องแบบนี้บางทีผมก็ตอบไม่ได้ว่า
"ทำไมผมถึงอยากกลับบ้านมากขนาดนี้?"
ทั้งที่เมื่อก่อน ตอนเรียนจบใหม่ๆ
ผมไม่อยากกลับบ้าน
อยากอยู่แถวนี้
พยายามหางานแถวบางแสนเพื่อจะได้เที่ยวสนุก

แต่ตอนนี้
สิ่งเดียวที่ผมคิดคือทำยังไงก็ได้ให้ได้กลับบ้าน
รู้สึกว่าไม่อยากไปทำงาน
ทั้งที่งานนี้คืองานที่เงื่อนไขดีที่สุดตั้งแต่ไล่สมัครมา
ตอนนี้ผมไม่มีแก่ใจทำอะไร

หรือผมควรต้องหยุดคิดถึงสิง่ที่อยู่ข้างหน้า
แล้วก้มลงมาดูใต้ตีนตัวเองว่ามีอะไรอยู่?...
...
...

เบาใจ...

"☺"
สนุกสนานกับสิ่งที่ไม่รู้จัก
ยาก
เคยคิดด้วยซ้ำว่าเป็นไปไม่ได้

แต่เชื่อไหม?
เอาเข้าจริงโลกนี้ก็ยังมีความสนุกได้
แม้เราจะไม่เข้าใจรู้จักในสิ่งนั้น

ความสนุกแม่งมีอยู่ทุกที่
แค่มองด้วยใจที่ไม่มีคั้น

"สบายๆเข้าไว้ เดี๋ยวก็ดีเอง"

#

เสียงหัวใจ...มันดังบอกชั้น..

"☺"
คนหลายคน
ยืนอยู่ได้ด้วยฝันของตัวเอง

แต่บางคน
ยืนอยู่บนฝันของคนอื่น
ใช้ชีวิตบนทางที่คนอื่นขีดไว้

ที่แย่กว่านั้น
คือพวกเขา
"ไม่รู้ตัว"

นั่นทำให้เรายังเห็นว่าหลายคนในสังคม
เครียด เศร้า
เซื่องซึมกับชีวิตทุกวันที่ใช้อยู่
ทั้งที่เลือกมันด้วยตัวเอง

จริงๆแล้วพวกเขาไม่ได้เลือกมัน
แต่ถูกหล่อหลอมมาจากสังคม รอบตัว
หรือใครซักคนที่อยู่ใกล้ตัว
และปลูกฝังสิ่งเหล่านั้นลงไป

ที่สำคัญ
หลายคนเลือกเดินตามคนอื่นเองโดยไม่รู้ตัว
เพราะค่านิยมบางอย่างที่เรียกว่า
"ความดูดี"

ลองเปลี่ยนใหม่
ลองมองที่ตัวเอง
ใจเราเอง
เงี่ยหูฟังเสียงเล็กๆข้างในใจที่เราไม่เคยได้ฟัง
แล้วทำตามที่ตัวเองต้องการ

ลองง่ายๆอย่างการเลือกข้าวกินแต่ละมื้อ
ฟังเสียงหัวใจตัวเองว่า
"ชั้นอยากทานไอ้นี่!"
แล้วเดินไม่ซื้อทานเลย
ฝึกทำเป็นนิสัย

แล้วคุณจะได้ยินเสียงใจตัวเองจนชัด
จากนั้น
คุณจะหาทางของตัวเองเจอ
ด้วยหัวใจคุณเอง

ซ้ำใครช่างแม่ง
แต่มันเป็นทางที่คุณเลือกด้วยหัวใจตัวเอง
และคุณจะมีความสุขแน่นอน

#

งานเข้า...เข้างาน

"☺"
ตอนไม่มีงาน
รู้สึกว๊างงงงว่าง
เบื่อหน่ายวันเวลา

แต่พอมีงานทำ
ดั๊น...ไม่อยากไปทำงาน
พอจะถึงวันจันทร์
บ่นออกเสียงบ้าง...บ่นในใจบ้าง
"ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เล๊ยยย"

แต่รู้มั๊ย?
กว่าจะหางานกันได้
ยากเย็นชิบเป๋ง
ได้งานแล้วถ้ารักงาน
จงขยันทำเข้าไป

ถ้าไม่อยากทำ
แล้วเซ็นสัญญาทำไมจะคู๊ณณณ

รักในงานที่ทำ
ถึงแม้คุณทำเพื่อเลี้ยงตัว
แต่จงรู้ว่า
คุณทำเพื่อตัวคุณ
มันให้ประโยชน์กับคุณ

จงสู้ทำอย่างมีความเย็นใจ
แล้วเอาเงินไปทำงานที่รักจ้า

สู้ๆนะทุกคน ^^
#

วันที่ฉันป่วย...

"☺"
โอ้ย...
วันนี้เป็นวันที่โทรมสุดๆ
เมื่อร่างกายผมต้องเจอกับไวรัสรุมทำร้าย

ฝนตกไม่ได้ตกลงมาแค่น้ำ
แต่เมื่อไวรัสเจ้ากรรม ดั๊นนน มากับฝนด้วย
ภาวะเปียกๆของร่างกายเลยเอาไวรัสเข้าไปในร่างกายเต็มๆ

ป่วยได้ ก็หายได้
เหมือนใจคน
ที่เจ็บได้ ก็เข้มแข็งได้

ไวรัสใจ ก็แฝงมากับเรื่องราวมากมายในชีวิต
ดูธรรมดา แต่โคตรโดน
โดนเต็มเบ้า เข้าเต็มตา
โดนมากๆร้องไห้ออกมาแทบเป็นเลือด
สาดดดด

แต่สุดท้ายมันก็จะหายได้เอง
เหมือนตอนที่เราป่วย
ดูแลใจให้ดี ให้ยาใจบ้าง
เมื่อภูมิค้มใจทำงาน
มันก็จะแข็งแรงขึ้นเอง

อ้อ! ข้อดีอีกอย่างของการป่วยแล้วหาย
คือไวรัสตัวเดิมจะทำร้ายเราไม่ได้อีก
รู้อ๊ะป่าววววว? ^^

ว่าด้วยเรื่องรักๆ

"☺"
ฝันหวานทุกวัน
ว่าซักวันจะได้เจอคนที่ใช่ ที่น่ารัก และรักเรา

แต่ความเป็นจริง
ยากเย็นเหลือเกิน
ไม่ได้ยากเย็นที่จะเจอใคร
แต่มันยากเย็น
"ที่จะเริ่มต้น"

ทำยังไงนะ?
ถึงจะเริ่มต้นกับใครซักคนได้
เพราะการเริ่มต้นกับใคร

มันย๊ากยาก
ยากเพราะการจะเริ่มกับใคร
ต้องอาศัยความเข้าใจของอีกคนด้วย
ถ้าเริ่มอยู่ฝ่ายเดียว
คงไม่ต่างกับ
โครงรถที่ไร้ล้อ ไม่อาจแล่นไปไหนได้
ได้แต่อยู่กับที่

บางทีคงต้อง
แสดงออกถึงความเป็นตัวเอง
ด้วยความเป็นตัวเอง
เพื่อให้คนอื่นรู้จักเรามากขึ้น

คงจะมีซักคน
ที่อาจอยากรู้จักเราขึ้นมาก็ได้...

ที่มาของ ห่าน ริม เล

"☺" ณ บัดนี้
จะขอเล่าที่มาของ
"ห่าน ริม เล"

ณ มหาวิทยาลัยแห่งนึง
มีเด็กเอ๋อๆหนึ่งคนที่สอบโควต้าติด
คณะวิศวะ โดยไม่ได้ตั้งใจ
เขาเรียนไปจนจบปีหนึ่ง
แล้วเลือกสาขาที่จะเรียกต่อ
ซึ่งลงเอยที่
"วิศวเคมี"

สิง่ที่เขาคิดในใจคือ
"มันคงเหมือนวิชาเคมีที่กุเรียนตอนมอปลายล่ะว่ะ"

แต่อนิจจา
มันไม่เหมือนสิ่งที่เขาคิดแม้แต่เสี้ยว
ด้วยคำว่าวิศวะ
ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องใช้ฟิสิกซะเปือบร้อยเปอร์เซ็นต์
วิชาทางเคมีจึงน้อยนิด
แต่ก็ยังไม่สิ้นหวัง
ด้วยความที่วิชาทางเคมียังพอมีให้เขาได้ศึกษามากพอ
จึงทำให้เขา
อยู่ในสถานะ
"เป็ด"
ไม่ใช่วิศวะ และไม่ใช่เคมี โดยสิ้นเชิง
นั่นจึงทำให้เขา
หาที่ทางของตัวเองลำบากมาก

แต่ทุกวันนี้
โอกาสก็ยังมีสำหรับเขา

เป็ดตัวนั้น
จึงกลายเป็น"ห่าน"
ในวันนี้

มีปาก มีเสียง
เฝ้าบ้านได้
ห่าน ที่อยู่ริมทะเล
ตั้งแต่เรียน
จนทำงาน

และ ณ ตอนนี้
ห่านตัวนี้พยายามทำความฝันที่ออกมาจากใจของเขา
พยายามจะเป็นนักเขียนให้ท่านซักคน
ได้ติชม
และแนะนำ


ขอความกรุณา แก่ห่านตัวโย่งๆ ตัวนี้
ด้วยนะครับ

สวัสดี...

สวัสดีปี 2012

หายไปนานเลยกับบล๊อกของผมนี้
ตอนนี้ชีวิตการเขียนบล๊อกมีปัญหานิดนึงเนื่องจาก

1.ผมทำงานแล้ว ไม่มีเวลาได้เที่ยวเท่าไหร่
2.กล้องเสีย!

เรื่องใหญ่เลยก็ตรงกล้องเสีย เลยไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปที่สวยๆ บรรยากาศงามๆทั้งหลายที่ผ่านสายตา มาให้ได้ชมกัน
แต่อย่างไรก็แล่วแต๊
ก็ยังคิดถึงทุกๆคนที่เคบเข้ามาติดตามกัน แม้จะน๊อยน้อยซะเหลือเกินก็ตาม
จึงขอฝากบทความไว้เป็นแรงใจซักเล็กน้อย

"☺" ฤดูหนาว

บางครั้งก็ไม่ได้หมายความว่า

"มันจะต้องหนาวตลอดทุกวัน"

ก็มีบางวัน

ที่บางทีฝนอาจตกลงมาจนไม่ทันตั้งตัว

ทำอะไรก็ไม่ได้

เดินทางก็ไม่สะดวก

หลายคนถึงกับอารมณ์เสีย

ที่วางแผนอะไรไว้

แต่ฝนเจ้ากรรมดันตกลงมาได้

แต่สุดท้าย

ฝนก็จะหยุดตกไปเอง

อาจช้าบ้าง เร็วบ้าง

แต่ท้ายที่สุดก็จะหยุดอยู่ดี

ชีวิตเราก็คงไม่ต่างกัน

วันที่ชีวิตราบรื่น

ก็อาจมีซักวันที่ต้องเจอกับความเสียใจ

สูญเสียคนที่รักไป

อาจเสียไปอย่างไม่มีวันกลับ

เหมือนพายุที่กระหน่ำเข้ามา

แต่สุดท้ายพายุนั้น

"ก็จะหยุดลง"

ซักวันนึง
-#-